La leggenda

Commenti disabilitati su La leggenda Mirandla na storia da ridàr

Come hanno dimostrato Dante Alighieri, Guglielmo Shakespeare e Pipen dal Gess, i Mirandules i han sempar avuu un pò ad puzza sott’al nas, i s’en sempar daa dagli arii da aristocratich e da fighen e allora, pr’an far vedar che i dasgnivan dai Longobard, chi eran dimondi grezz, i han pinsaa ad far derivar la loro origine da un princip e da una principessa e minga da di barbar salvadagh e villan naa in dal tren fort.

E pinsar,inveci, che nel frattempo i Longobard i eran cambiaa dal dì a la not: i eran dvintaa cristian, anch se ogni tant agh scappava na qualch parola minga tant fine, i s’eran daa dal legg precisi con l’editto di Rotari ( che l’andava ben anch pral Lyons), i rispettavan quasi sempar la roba altrui, in violentavan più al donni ( e lè agh fu na qualch lamentela). In massavan più i puten e i andavan a messa tutt’al dmenghi.Insomma, propria cuma a fa i comunista moderan.

mirandla na storia da ridar

mirandla na storia da ridar 4

Ma i Mirandules i han taccaa a dir che i vlivan la sò brava leggenda, i han miss sotta soquant deputaa, i han pinsaa ad far di quiz con Mike Buongiorno e alla fin un fraa zarcador ad Carp, un certo Ingramo Bratti, dopp aver ricevuu la sò brava tangente, l’ha invintaa la leggenda d’Euride, vale a dir la leggenda dla Mirandla. Ch’l’è anch abbastanza simpatica.

La storia l’è questa: a semm a Costantinopoli ( un paes che adessa al s’ciama Istambul, ma al s’è anch ciamaa Bisanzio) al temp dl’Imperator Costanzo II ( al nunon ad Maurizio Costanzo), circa 350 ann dopp la nascita ad Crist. Na bella sira, la fiola bastardina dl’Imperator, di nome Euride, la s’è stufada ad far la trezza e l’ha ditt al sò amighi: Oh, mè stasira a vagh in discoteca, chi ven con me?'”. “Ma set matta – i hann ditt al sò ancelli – chissà cusa dis to padar. L’è bon ad farat dar un sacc da scuriadi”. ” Ma chi se ne frega, in dla sò testa me padar l’è vecch cumè Tanacc. E pò al gh’ha sempar da taser,parchè al va sempar a donni, cal puttaner”.

Sta di fatto che l’Euride l’ha fatt na bella doccia con la schiuma “Erotic Bosforo”, la s’è truccada e profumada, la s’è missa un bel vistii piuttost sgalvii e l’è andada in discoteca, la quale essend a Costantinopoli, l’as ciamava “Topkapi”. La va dentar senza pagar ( parchè l’era la fiola dl’Imperator) e la cumincia a guardaras dattorna. A gh’era un grupp ad Turch, ma i fumavan e i biastmavan tropp, a gh’era un altar grupp d’Italian ma i favan tropp casen, i Ingles i gh’ivan al vizi ad bevar tropp, i Ebrei vigliacc s’it pagavan na Coca Cola e i Arab i gh’ivan sempar voja ad far i “vù cumprà”. Quasi quasi a vagh a cà, la pinsava l’Euride, mentre annoiata sorseggiava un succo di pompelmo, senonchè all’improvvis l’è stada colta da un colp ad fulmin, da na zilta. Che Dio am delibra da la zilta e dal tron, quell l’è l’è un bell masc/on. In un canton dla discoteca a gh’era un ragazz bel, biond, un fisic da top model, con un complet ad Versace. Senza diras na parola, quasi attratti l’uno dall’altro, i han taccaa a balar propria quand al disc-jokey l’ha miss sù una canzon ad Fred Buongusto.I han balaa par tre ori, sempar guardandas in dal ballotti di occh. Ormai i eran cott cumè du pir. Qund Dio vol ,la musica l’è finida, gli amici se ne vanno e i du ragazz i han cuminciaa a dascorrar. “Ma tè chi set?” “Ch’at vegna un fulmin, n’hal sat minga ch’ha son l’Euride, la fiola dl’Imperator? E te cum at ciamat?”. “A son Manfredo, al fiol dal Granduca di Sassonia. Fra l’altro a viv in cà tua parchè al me master l’è quell ad far al paggio a tò padar. Dai mo ch’andem fora su la me biga a far do paroli”.

E si sa che da cosa nasce cosa, par farla curta i du ragazzoi i s’innamoran cumè du gat in amor e i decidan da spusaras, senza pinsar a tutt i problema dal matrimoni. Ma l’Imperator al dis ch’an gh’è gninta fa far: “Te Euride at devv finir i studi e te, caro al me bell paggio Manfredo, t’han gh’ha minga un master fiss. Col to stipendi da paggio, mè fiola l’han compra gnanch la carta igenica”. Manfredo, dopp aver pinsaa seriament che la sò donna l’han n’era minga stitica ad sicur, l’ha tolt una decision eroica.”Cara la mè Euride, stanott a scapem. “Ma indova’”.Boh, a gh’è tant post in dal mond. Se a tirem via l’America e l’Australia ch’in n’en ancora stadi scoperti al post più tranquil e sicur l’è la Bassa Mudnesa. Là nissun as romp al scatuli, a gh’è sol di cavron, dal rani e dal zinzali tipo elicottero”.

La not i scappan con na barca modello Albania e, dopo lungo e periglioso navigare, i arrivan a Napoli. Cum i molan la barca, i gh’la portan via e allora via a pè fin a Ravenna, e dopo a Faenza e a Modna. E a la fin irivan chè dal nostri bandi, in una zona che allora la s’ciamava Val Nemorosa. Visto che pr’al mument in ghivan minga dimondi impegn e che l’Euride gh’iva na gran passion par cal lavor lè i han cuminciaa a far di bagaiett. Tan par taccar, con la prima botta la nostra Euride l’ha miss al mond tre gemelli, Pio,Pico e Pedoca, ma dopp l’ha pinsaa ch’l’era mej arbassar al ritmo e l’ha fat, un a la volta, Pandello, Manfredo Junior, Papazzone,Fantulo,Siculo e do femni, l’Euride Junior e la Costanza. Ch’ha vol dir che generar des fioi agh vol proprio na bella custanza.

Des fioi, insomma, tutt bei e tutt san ma, come soldato, Manfredo l’era sempar in cassa integrazion a zero ore. Par furtuna che al guerri i enan cumè i caion, in mancan mai. E la telenovela ad Manfredo ed Euride la riva a un capitul nov.

A succed infatti che l’Imperator Costanzo II, ch’l’iva fatt dimondi fadiga a mandar zò al rosp dla fuga ad so fiola e l’iva giuraa che se al cattava Manfredo al gh’arbaltava al budelli, al ven infurmaa dal so servizi segret (i gheran anch allora) che un gran sgunzubbi ad barbar incazzaa i stavan pr’invadar l’Italia. Anzi, i eran già arrivaa in dal Friuli ma i s’eran farmaa a bevar la grappa. In tutta pressia, al fa su un bell esercit e al riva in Italia. Intant al fa dir par radio e par television ch’agh farevv comod anch un bel mucch ad volontari. All’appello patriottich aderiscono molti capitani italiani, ch’is fan mettar subitt in busta paga, cum a fa adessa i caschi blu.

Fra i condottier volontari, mo guarda te, a gh’è al nostar Manfredo, che nel frattempo l’era dvintaa al boss dla Val Nemorosa. E gnanch a farl’apposta Manfredo al cumbatt cumè un leon. In dla battaglia decisiva contra chi rompacaion di solit barbar, Manfredo al n’insbudlla un battaglion e tutt i disan: vacca boia, sl’è brav cal Manfredo lè. Naturalmente i barbar i venan sconfitt e l’Imperator Costanzo al ciama tutt i capitani par daragh al premi ad produzion. Ma quand al riva al turan ad Manfredo,a succed na roba da “Caramba che sorpresa”. Al nostar padron dla Val Nemorosa l’era anch piuttost furbott e al mument dal premi al s’presenta a l’Imperatore con l’Euride e con i des ragazzol. Cum a dis quei ch’ha dascor ben,Costanzo non riesce a trattenere le lacrime e la commozione, al tacca a basar e brassar tutta la tribù, al pardona a sò fiola e a Manfrdo e agh scappa ditt: “Oh, res Miranda“, ch’ha vol dir ” Dio av maladissa, quant bagaiett, l’è propria na roba da leggenda”.

Par concludar, da la parola “Miranda” (meravigliosa) è gnuu fora al nom dla zitaa ad la Mirandla; a Manfredo a gh’è tuccaa al titol di Signore della Mirandola e a l’Euride un bel poch d’assegn familiar, con tutti i arretrat.

Second la leggenda, la Mirandla la sarevv nada acsè. Nissun è obbligaa a credragh, mè agh credd, tant an s’a spend gninta.

Tratto da “Mirandla na storia da ridar” di Giuseppe Morselli – anno 1996

I commenti sono chiusi.