La proa ad San Martìn

Commenti (0) Racconti

san_martino

Un dì S. Martin, ch’al fava al gir dal so cìasi (dal ciasi intituladi a sò nom), al vegn a vedar la cìasa ad  S. Martin da Bass ; l’ira a cavall con al tabarr e la spada e, siccome l’è un Sant, l’andava sotta al sòl ch’al picciava, fresch cum’é na rusa. Dop un poch ch’al viasava l’incontra vers Gavel, un ch’al gniva par ter­ra, ch’al s’ira cavà la camisa e la canottiera dal cald, mòi dal sudòr l’istess ch’al gusava, catìv cum’é al lòi parchè agh tgniva andar par stal cald, parchè l’ira par tera, parche d’long a la strada an gh’ira n’ora gnench a pagarla e più ad’ tutt parchè l’ira acsì ad natura.

“Guarda veh! Chi lù, con la tabarìna indoss e senza na gosa ad’sudòr ch’al par sòl alvà da lett, al s’in va a cavall e mi mezz nud e mòi ad’ sudòr, danà da la fadiga e dal cald, a vagh a pia, inspulvrà a mezza gamba, ch’an gh’ho gnench la bicicletta par far prima. At sembarla giusta?”.

San Martìn al tira la brìa dal cavall: “Dgiiv con mì, amico?”. “Con tì; con chi vuat ch’a diga ch’agh sém sol mì e tì d’ longh a la strada. Am piasrevv ad’ sinter cus’at direvv tì ch’at fa tant al sustgnù se la roba la fuss a l’arversa, cioè se mì a fuss a ca­vall e tì at fuss par terra e con tutt al rest ch’a gh ten adria”

“Dal vostar punt d’ vista an gh’ii gnench tutt i tort – al diis San Martìn- ma s’l’é sòl par via dal cavall ch’a sii rabii, mì av fagh na proposta ch’a son sicur ch’l’av piasrà: mì a son dispost a daruv al cavall par gnent se vù a sii dispost a sotostar a na pròva ch’l’as fa gnench in dù minut, senza fadiga e ch’an gh’ii gnent d’armettragh.”

St’òm, sintend ch’a gh’ira da guadagnar al cavall senza risc e con poca fadiga, al dis subit: “S’l’é da bon cum t’ha ditt, par mì a va più che ben; dim sol ad’ cus’as tratta”. “An n’ii atar da far che dir un Patér” . “S’l’é sòl par quell lì, a tin digh ench dù” . “Però sta ben atenti, an n’ii da pinsar ad atar che a quell ch’a gii”. ” Va ben!”. “Taccà mò, che mì a v’a stagh a sinter”. “Pater noster qui es in coelis, santificetur nomen tuum, adveniat………ma t’am darà pò ench la brìa e la sella s’a gh’ho d’andar via a cavall” .

“A n’at dagh né la brìa né la sella, né al cavall ch’a tan sì gnench stà bon ad dir mezz al Patér, cum’a s’iran intès, senza ch’at vegna in ment al tò inte­ressi e al tò egoisum. I patt i è patt.” E intant ch’al dgìva acsì, S. Marten al sè alvà pr’aria con al cavall e tutt, e l’è vulà via.

St’umet l’è armas fulminà; pr’un minut bòn al guardò, ben a muad, quasi con i occ’ fora da la testa, al post andù a gh’ira al cavaliar an gh’ira più nissun; dop un poch, tutt sèri, al s’è invià par la so strada e dop na mezzuretta l’è rivà a S. Martìn da Bass; ma al n’in dascors con nissun ad’ quell ch’a gh’ira sucess parchè a pinsaragh a dria al n’agh pariva véra gnanch a lù; enzi a forza d’ pinsaragh adria al n’a saviva più s’l’iva incuntrà da bón un a cavall ch’al gh’iva zibii la bestia in cambi d’un Patèr, s’l’iva dascors con un Buttar dal Deposit ch’al l’iss tolt in girr o se, piutost, cum’ al taccava a parsuadras, l’ira sta un colp d’ sol ch’ai gh’iva ciappà in dal zarvelli e ch’al gh’iva fatt vedar e sintir quell ch’an gh’ira; cum’é in dn’insònni. Ma mi, ch’a gh s’ira, a so la verità e a v’l’ho ditta.

Da una favola raccolta dal Dr. Wilmo Cappi in dialetto mirandolese e tradotta in dialetto sanmartinese da Giuseppe Cantù

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *