La “Pulenta”

Commenti (0) Poesie

Dipinto di Mario Nicetto

2013_57902_199891

La “Pulenta”

Vers sira mè nona la praparava la stagnada lusenta, par far na gran pulenta; la purtava in cà i stecch e la legna sutila pr’aver na fiama sempar pulida.

L’impisava la lum, tacada sota al camin, par vedar ben dentar in dal stagnadin.

E po’ la praparava un tigin con l’oli, l’ai e la panseta a tuclin, par cunsar di radtin.

Mi a badava che la panseta e l’ai in brusess, ma pian pian i s’rosoless.

Intant mè nona con la canela la masdava par dastinprar la farinada e an far di farinei poc bon e poc bei!

Dop mes’ora la pulenta l’era cota

e già pronta in sal tuler,

con in sima na guciada ad rèv.

Da un pess chi bagaiett i vleva gustar

ad pulenta un bel cuciar,

ma mè nona l’ai parava fora a sugar

parchè la pulenta l’era incora da dastimprar . . .

D’inveran i putin i rivava da la stala

con adoss l’udor di vadlin e dla paia . . .

Quanti ann è ormai passa e quanti robi è cambia:

I cavii tutt imbianca, i dent . . . quasi tutt andà e la peli crespa e fiapa . . . e li gambi cli batt la fiaca! . . .

Sol al ben in dal cor l’è rastà tal e qual cumè pr’al passa.

Cum’eran cuntent d’essar in bona armonia con i parent e tuta la famìa!

Cla feta ad pulenta

calda buienta

la sasiava grand e piculin,

tuti puvrett cumè S. QUINTINI

Rosa Mantovani

Tratto da: Poesie dialettali

Autore: Rosa Mantovani

Santa Caterina di Concordia 1984

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *