Al Bel Bruno e Al Barnardon

Commenti disabilitati su Al Bel Bruno e Al Barnardon Personaggi

al bel bruno -bruno vecchi- 1897-1960

Al Bel Bruno 1897-1960

Un’altra bella maccia l’è stà Bruno Vecchi ch’i dgivan al Bel Bruno. Anca lù l’era un bell tipo, scars lavuradòr ma in cambi bon magnadòr e bon bavdòr; bon cum’è al pan in d’al sens ch’al n’à fè mai dal mal a nissun. Piculott, sempar bell cum’è al sol, al viviva cum’al psiva e cum’agh pariva cuntintandas dal poch ch’al ghiva e sunand al mandulen o la chitarra pr’il sagri o in da gli ustarii spess in cambi d’na bvùda; la sò occupazion più impegnativa l’era quella ad vendar al Barnardon. Av vòi dir n’episodi ch’l’è capità in d’l’Ann Sant dal 1950.

Un poch par ricevar l’Assoluzion, un poch par vedar al mond e pò parchè agh parì acsè, na bella matìna, con na cròs ad legn pugiada a na spalla (al liva fatta far ad piella parchè la fuss più alzèra, na sporta ad gnocch fritt e un rotul ad Barnardon da vendar ad long a la strada, al Bel Bruno, al s’incamminò a la volta d’Roma; cum’è i pellegren d’na volta, vivend a la carità e durmend andù a capitava. Cammin facendo, l’incontra un Tudesch, ch’al gniva,anca lù a pè, da la Germania, ch’l’andava anca lù a Roma, dascalza pr’un vòd ch’l’iva fatt. Sta Tudesch, parendagh che la penitenza ad girar dascalza l’a fuss poca in cunfront a quella dal Bel Bruno ch’al gh’iva a doss na Cròs ad legn, al s’mitti a’ arcmandaras, quasi con il lagrimi a i occ’ ch’al ghdass la Cròs da purtar, almeno ogni tant o ancòra mèi par sempar, fin a Roma e s’al ghla dava lù al l’arevv tgnù in pett d’un fradell, a la cundizion ch’l’accettass gioran par gioran al vivar, cioè almeno al magnar e al bevar. Al Bel Bruno al fu costrett a dir ad sè e in sta manèra, alzèr cum’è na piuma al rivò felicement a Roma con al sò Tudesch magnand e bvend e senza aver spès un quattrèn.

Tratto da Nona ai me car Mirandules – Edizioni Al Barnardon – 1978

I commenti sono chiusi.