La camisa

Commenti disabilitati su La camisa Racconti multimediali

La camisa

A gh’era na volta un òm ch’al gh’iva terri e pussion, cà e servitòr, carrozzi e cavài, ch’an n’agh mancava gninta, an n’agh mancava gnanch al latt d’ galìna ma da dentar an n’era minga cuntent. L’iva manda a ciamar tutt i duttor ch’l’iva  psu, i più brav ch’a s’agh fuss, ch’i l’ivan guardà da la punta di cavii a il i ongi di pé, d’ sovar e d’ sotta, davanti e da dre: gninta, l’era san cum’é un curài. “Ma mé -lù al dgiva quand i ivan finii- mé a gh’ho quell; an son minga cuntent, da dentar”. I sò servitòr e la gent ch’il cgnussivan igh favan curagg’, i gh’a spiegavan ch’al stava ben d’ salut e che a zonta l’era pin d’ béssi ma lù l’era sempar dascuntent l’istess. Finalment na bella matìna, a piccia a la porta al sò duttor d’ na volta, ch’all’iva curà fin da quand l’era puten e che par quest al la cgnussiva méi che ch’i atar; l’iva sintii a dir ch’l’era sempar in pianzar e senza perchè. “Cust’ at sentat?” – a gh diis al duttor. “Gninta, ma an son minga cuntent “. Al duttor al gh fa na bella visita e un pò al gh diis: “S’at vol star ben, an gh’é atar che pruvar a mettras in doss na camisa d’un che, lù, al sia cuntent da bon. T’ha da savèr che la cuntintezza che un a gh’ha da dentar l’ é cum’é na specie d’ sudòr, che a poch a poch al passa in zima a la pell e dil volti da la pell al s’ tacca a la robba e più da tutt a la camìsa che un a gh’ha in doss.Se té a t’at mett una d’ chi l camìsi lé, la cuntintezza la prevv passar in d’la tò pelI e quindi a poch a volta anch in dal tò da dentar”. Dit acsé, al va via.

Ch’a fuss véra, ch’an fuss véra quell ch’iva ditt al duttor, na bella matìna st’òm, stuf d’an n’aver mai n’ora bona, al dà ordin ai sò servitor d’andaragh a zarcar sta camìsa. I servitor i van fòra; in dal prim crusar i s’ dividan, chi va da na part, chi va da cl’atra, i taccan a girar pr’il cà e pr’il cuntradi, cum’ iva ditt al sò padron e a dmandar a la gent s’i eran cuntent e s’i vlivan vendar la sò camìsa. Ma un pr’un vers, un par cl’atar, nissun era cuntent dal tutt e tutt i gh’ivan quell ch’i fava rabir. Gira e torna a girar, na matìna i rivan in d’la ValI da Dre e i vedan là in mezz un da par lù ch’al lavurava; i traversan con i cavài par mezz a la vallura e i s’agh ferman davanti. Al vangava d’la Còra, ch’l’é dura sia ch’a piova che ch’an piova, par mettar d’la fava. “Siiv cuntent d’la vostra vita?”. “Mé sé”. “Gh’iiv gninta ch’av faga rabir”. “Cum’é tutt i òm da sta mond”. “Cambiarévi con n’ atar?. .” il vlivan far dascorar par capir s’l’era cuntent da bon e dmandaragh la sò camìsa. Intant era gnu mezdì e st’òm l’invìda i furaster a magnar con lù; quell ch’al gh’iva: pulenta fredda e zivolla. Finii sta magnar magar, i s’ levan sù e i servitòr, pr’essar propria sicur, i gh disan n’atra volta: “Allora, siiv cuntent d’la vostra vita?”. “A v’ho ditt d’ sé”. “Vliiv ciappar di quattren?”. “An v’ho mai vist né cgnusu; però dgim d’ cus’as tratta che s’l’ é na roba da galantòm, av rispond”. “A sii da dar la vostra camìsa”. “La camìsa? ma mé an gh’l’ho minga!; an la port minga e a son acsé puvrett ch’an l’ho gnanch mai avuda”. E al s’ verra la giubba ch’al gh’iva in doss e al gh fa vedar che ad sotta, adre a la pelI, al gh’iva sol la màia.

Allora i servitòr i turnén a cà, subit e senza zarcar nissun atar, e i dgissan al sò padron ch’l’era là ch’al li spettava, ch’al stess cum l’era, cuntent s’al psiva, dascuntent s’agh pariva, parchè l’unich òm cuntent che lor i ivan truva l’era un ch’al na gh’iva gnanch la camìsa in doss e s’ an na basta al n’ a l’iva gnanch mai avuda.

Tratto da “Quand al Sgnòr al girava pr’il stradi” di Vilmo Cappi

Letto da Flavio Rebecchi

I commenti sono chiusi.