Al Nàdar

Commenti disabilitati su Al Nàdar Personaggi

al nadar

A me am piasrév savér, parchè il ciamavan tutt al nàdar o al nadrèn, quand a l’acqua al preferiva al ven.

Forse parchè l’éra picul ad statura, magari, con do gambi curtini e l’andava in gir sdundland par stradi e stradine e al na sbagliava mai la porta ad n’ustaria.

Sempar vistì malott, puvrett cum’ira San Giobb, con la bréta in testa un pò ad travers. Da la sò manéra ad girar forse i gh’ivan miss ch’al scutmai.

Al capitò a la Mirandula al temp d’la prima guera, quand l’éra un ragazol, insem a sò surela, che anch’quella tutt il’han tgnusuda: la Fiorentina.

Li eran senza famia, abandunà, puvrét cume S. Quintèn, destinà ad un qualch uspizi, però, la gènt, in fond, igh’ fàvan cumpassion.

Lu al dava ‘na man ai furnàr e acsì al rimediava un pezz ad pan. Un qualch lavurett o servizi, quand al n’era minga in ciarina – ma l’era rar.

Sò surela, l’andava invecci a far di servizi in’na qualch cà da sgnor. Comunque al Nadar, la lavurà poch e più che dascorar, me a lo sinti tòsar.

Anch parchè al ghiva sempar la sigaréta in bocca, o mei, la cica che tutt i gh’davan.

A cred ch’al ghiss al record d’la toss, parchè s’al tacava dal Munisipi al fava cumudament tutt al listòn tusend, senza calmaras e senza ch’agh gniss fora al budeli.

A sò ch’al gh’l’aviva un po’ col Sindac, parchè invecci ad costruir l’acquedott nov, l’iva da far un vinodott… da Surbara a Mirandula, senza gnanch ‘na dispersion d’un goss ad vèn in chiatar Cumun.

Problema d’alogg, al n’ha mai avu, e verament di lett al n’a cgnusù poch, al in fora quel d’l’Usdal.

D’istà agh bastava al bancheti dal circondari o la scalinada d’la Cassa ad Risparmi e d’inveran i caldaron da casar ch’era davzent a la Madunnina, in fond a la piaza da Marchesi, o ‘na qualch cantina o bugigatul. .

Tant al fredd lù al n’al sintiva, con ch’la giacheta ad vida ch’l’iva adoss in cuntinuasion.

E quand al pasava par strada, la gent l’as divertiva a far al vers dal nàdar, quà, quà, quà, ma lù spess al n’agh dava a ment e al tirava dritt  cum’al psiva e cum l’era bon d’andar.

In fond l’era bon e al na mai fatt dal mal a nisun, anch se tutt il tulivan in gir.

La sò cumpagnia,sa vlì, ii eran i musèn ch’agh curivan sempar a dré, par via d’l’udor dal vèn.

E nonostant al fium ch’al n’iva bvù in d’la so vitta i han sempar ditt ch’lè mort con l’acqua in d’la panza…

Per l’anagrafe costui era: Giuseppe Nuvolotti

Tratto da “Macchiette di casa nostra” di Delio Bellodi

I commenti sono chiusi.