Macietti d’la Mirandula

Commenti (0) Personaggi

Teatro Nuovo-11web

In mézz a tanti macietti ch’a gh’é sta e ch’a gh’é ancora a la Mirandula, che pr’un vèrs o par cl’atar i meritarévan d’passar a la «storia», an savrevv quàla ciappar parchè, cum’as capiss, ognuna la presenta al sò «qualità» e i sò numar: Antonio Ber­nardi, ch’al vivì più d’zent ann fà, ch’al gh’iva la passion d’l’Astrologia, ch’al s’era parsuàs che i Pianetta i girassan d’intorn’a la Tèrra, ch’al stampava di fuiett con al prevision dal temp (da lù è derivà al nòm e l’idea dal Barnardòn); un zert Ceretti ditt al Gavón, anca lù mort dimòndi ann fà, ch’al tgniva al difesi in Pretura d’la gent ch’l’an n’iva minga psu o vlu tòr n’avocatt e ch’al dgiva di sfundòn da leggenda; e Giuseppe Baraldi, ch’i dgivan Pipèn dalgéss, mort circa una quidsina d’ann fà, orator ufficial e insostituibil in dal Feri e in dal Sagri d’la Bassa, che in tutt la sò vita al n’as ribellò mai a un invid a zéna o a disnàr; e diversi atar personagg, tutta bona gent ed innocua, ma ch’i gh’ivan quéll, na mania o na caratteristica, chi i rindivan nùmar o almeno special in mézz a la gent.

Na bella maccia l’è sta Bruno Vecchi, ch’i dgivan al Bel Bruno, ch’al murì invecci ch’an n’è minga tant e quasi tutt i s’n’arcordan. Anca lù l’era un personagg: scars lavuradòr, ma in cambi bon magnadór e bavdór, piculott, sempar bell e pacifich cum’é al Sòl; al viviva cum’a vliva e cum’al psiva cuntintandas dal poch e sunand al mandulèn o la chitarra pr’al Sagri o gli ustarii, spess in cambi d’na bvuda; la sò occupazion più impegnativa l’era quella d’vendar al Barnardòn o dal zirudelli. Av vói dir n’episòdi ch’am vin in ment, ch’l’é capità in d’l’Ann Sant dal 1950.

Un poch par ricevar l’Assoluzion, un poch par védr al mond, e pò parchè agh pariva acsé, na bella mattina, con na Crós d’legn pugiàda a na spalla, na sporta d’gnocch fritt e di Barnardòn da vendar ad longh a la strada, al Bel Bruno al s’incaminò a la volta d’Ròma; cum’é i pellegrèn d’na volta, vlend vivar d’limòsni e durmir andò agh capitava. Cammin facendo l’incontra un tudèsch ch’al gniva, anca lù a pé, da la Germania, ch’l’andava anca lù a Róma, descàlza pr’un vòd ch’l’iva fatt. Sta tudesch, parendagh che la penitenza d’girar dascàlza la fuss gninta in cunfront a quella dal Bel Bruno ch’al gh’iva adoss na Cròs d’piella d’na vintinna d’chìlo, al s’mittì ad arcmandaras, quasi con al lagormi a i òcc, ch’al gh’dass la Cròs da purtar almeno ogni tant, o ancora méi par sempar, fin a Róma e s’al ghla dava al l’arevv tgnu in pett d’fradell, a la cundizion ch’l’accettass gioran par gioran da vivar, cioè almeno al magnar e al bevar.

Al Bel Bruno al «fu costrett» a dir d’sé e in sta manéra, magnand e bvend, al rivò a Róma col sò tudesch, alzèr cum’é na piuma e senza spéndar un quattrèn.

Vilmo Cappi – Tratto da “Al Rezdor 1982”

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *