La volp e al gall – Audio

Commenti disabilitati su La volp e al gall – Audio Racconti multimediali

 

La volp e al gall

A gh’ era na volta un galett ch’l’era dimondi brav a far chicchiricchì; al cantava acsè fort ch’il sintivan luntan un mìa e acsé ben che tutt i gh dgivan ch’an gh’era galett lì par volta ch’al cantass méi d’lù; un a gh dgiva un quell, un a gh’in dgiva n’atar e lù tutt cuntent al tindiva sol a stimaras e a cantar sempar più ben e più fort.

Na bella matina, da bunora, ch’al cantava ancora più da gust dal solit, a passa la volp: “Mé at digh ch’a s’in sent poch di chicchiricchì cum’é i tuo; però… ho sintii a dir da d’la gent ch’as n’intend, da di furastèr ch’a cgnoss mé, che da lor i gài i cantan ancor più ben, parchè i cantan con i occ’ sarà. Mé, s’a fuss in té, a pruvarevv s’l’é véra; anzi a pruvarevv subìt ch’as dà al cas ch’a son ché mé ch’a t’ascolt e ch’at poss dir s’l’ é véra da bon”. Al galett, ch’agh piasiva i cumpliment più che al furminton e che più i gh’in davan più al n’in zarcava, al sarò i occ’ par pruvar e la volp, prima ancora ch’al vriss al becch, con un salt da saltaren, l’agh salté adoss, l’al ciappè in bocca a l’as mittì a scappar; par lugaras in d’la sò tàna, a s’intend, e andarl’ a magnar. Par càs a passava da d’lé un cuntaden ch’l’andava in campagna, al ved la volp con al galett in bocca e al s’ mett a zigar con quant fià al gh’iva in gòla: “Dài a la volp! ch’l’ha ciappa al galett. Dài a la volp ch’la magna al galett”. La volp ch’l’a s’era già fatta in fòra a basta par star in dal sutt ma l’an n’era minga parsuasa dal tutt d’ pseragh star fin a la fin s’a rivava d’la gent, invecci ad corrar più fort l’as farmò, l’as cuccì in mezz a l’erba, in n’ attim l’as mittì al galett in mezz a’l zampi davanti e dandagh un poch d’ mola ch’al psiss tirar fia ma tgnendal sempar sòdi con i ungèn ch’al n’a psiss minga scappar, l’agh dgì: “Stà mò sol a sintir chi è ch’ a dascorr; propria là lù ch’al gh’ arevv milla motiv par tasèr; e al più gròs l’é quell ch’al t’magna il gallini e tutt il volti ch’agh par e il più belli; e s’an basta, al sarevv dispost a mettrat arost anca té, s’at fuss in dil sò man. Mò digh ch’al tàsa e ch’al tenda ai sò fatt, con tant da lavurar cum’al gh’ha e cum’al gh’avrà a andar in stassira”.E al galett: “L’é méi ch’at tàs, ch’at mittrev arost anch tò padar s’al gh’iss il i ali; tend’ ai tò fatt e zerca chi at zerca. Par piaser!”. Al cuntaden, sintend dir acsé, al lassé lé d’ ciamar e al tirò dritt par la sò strada; la volp l’as mittì al sò galett in bocca e senza andar fin a la tàna la s’al magnò in santa pas sotta n’òra, alcandas ogni tant i baffi par pulirsi dil penni.

Tratto da “Quand al Sgnor al girava pr’al stradi” di Vilmo Cappi

Letto da Flavio Rebecchi

I commenti sono chiusi.