La stalla l’èra al salòt a dla cà.

In dla stalla i stàvan al cald, in dla stalla al dònni i filàvan, in dla stalla i om i zugàvan al càrti, in dla stalla i s’la cuntàvan.

In paés a gh’éra da tutt, e anch quéll ch’an simbràva necessàri al gha vliva: inténd al folìsta.

A Quarantul agh n’era più d’un, ma chi a piasìva di più l’èra Bizzàrr.

La sò notorietà l’andava anch in di paés dattórna. Quand al rivàva in na stàlla, quésta la s’impinìva ad gent.

Al so fòli i eran da paragunàr a “biutiful”: in finìvan mài.

A gh’era da rìdar o da piànsar a secónd se al vin l’era bon o cattìv.

In di sò raccònt, il dònni i éran tutti sèrii, in fàvan mài i còran ai marì, ma spess a nassiva un fiól ch’al n’assumigliàva brìsa a so pàdar.

Al cuntàva che Tugnétt, un om d’utant’ann, ch’l’iva spusà da véduv una più zovna ad lu, l’era andà da Don Fedozzi par badzàr un putìn ad poch mes, dzend: sgnor arzipret a gh’ho vargógna, a la me età, gnìran a badzàr n^’àntar, ma l’è sucèss, cus’agh pòssia far? al devia cuppàr?

No, No, lassal in vìtta, l’ha rispòst l’arziprét, so pàdar al n’al farév mài: l’è un ad cèsa …!

Tutt i ridìvan quand al cuntàva, con la giusta intonasiòn, che un véduv con du fiò, l’avìva spusà na védva con àtar du. Dal nov matrimòni a n’era nà incórra du.

Un dì i sèntan na cagnàra dl’àtar mond, di vèrs, di stuss…

La Norma la córr in dl’ara a ciamar sò marì.

Pirin, Pirin… córr, córr, agh’è i to fiò e i mè, chi en adrè a piciàr i nòstar !

Tratto da “Da Quarantul a la Mirandla” di Osiride Bastianelli – 2001